Reisverhalen

2 oktober

In ons laatste weekend in Nederland hadden we een familie weekend in Putten, met diverse activiteiten.

Na het avondeten hebben we afscheid genomen van zo'n beetje de hele familie, en zijn we onderweg gegaan richting Duitsland.

3 oktober

Wakker geworden in villawijkje langs een bosrand in Ittenbach (Duitsland) ong. 2 km van de autobahn, en er kwamen 2 meisjes geïnteresseerd kijken naar de landkaart op de zijkant van
de auto kijken.
Na enige uitleg zijn we vertrokken en met zéér rustig verkeer aan onze kant, aan de tegenliggende kant erg véél file’s.
Op de grens met Oostenrijk zagen we 7 luchtballonnen, wat een mooi schouwspel was.
Voor de rest door zeer veel lange tunnels gereden naar het dorpje Rennweg waar we heerlijk
in een lokaal restaurant hebben gegeten, en daarna een perfecte slaapplek hadden gevonden.

4 oktober 

Bij het ontwaken ontdekten wij dat we aan de rand van een riviertje stonden, het was zéér mooi weer, en voor het ontbijt konden we 100 meter verderop bij een warme bakker lekkere

broodjes halen.
Daarna via veel autoweg en tunnels door Slovenië naar Kroatië gereden, bij deze grens kregen we onze eerste stempeltje in onze paspoorten.
In Kroatië naar de westkust gereden om in Plivicka grotten en watervallen te gaan zien maar we kwamen op een tolweg terecht waar zéér weinig afritten waren, waardoor het geheel nogal lang duurde en we pas tegen donker aankwamen.
We vonden daar een mooi plekje op een parkeerplaats van een skilift en bistro waar Jannie een heerlijke maaltijd in de bus had gemaakt.

5 oktober

Vroeg opgestaan om in Plivicka de watervallen te gaan bekijken dit op aanraden van René onze zwager, dat was een pittige wandeling van ongeveer 2 uur en op advies van de ticketverkoper met een boottochtje over één van de meren en een busritje door het bos terug naar de parkeerplaats van onze bus, maar we moeten bekennen het was absoluut de moeite waard.
Daarna zijn we via dorpjes en ook een behoorlijk stuk snelweg naar Servië gereden, met als
doel een bezoek te brengen aan de schoonvader van onze zoon Mark, de heer Novica Radovanovic en vrouw, waar we eventueel een paar dagen zouden verblijven.
Het leek wel een puzzeltocht in het donker om het dorpje en daarna zijn huis te vinden.
Waar om ong. 8 uur aankwamen en hartelijk met een warme maaltijd werden ontvangen.
Om een uur of 11 bracht hij ons naar een apart gastenverblijf met badkamer waar we gebroken ons mandje opzochten,

6 oktober

Na een algehele rondleiding hebben Novica en Kees de schuifdeur van de bus proberen af te stellen, er bleek een scharnierpunt niet goed meer te zijn en van een stuk tapdraad is op eenvoudige wijze een nieuw onderdeel gemaakt waardoor de schuifdeur weer beter werkt.
We zijn ‘s-avonds heerlijk met z’n vieren uit eten gegaan in een soort buitenmuseum met allerlei antiek landbouwgereedschap en gebruiksvoorwerpen.
Na thuiskomst nog even met het thuisfront geskypt zijn wij nog even de website wezen updaten.

7 oktober

Vroeg opgestaan om te ontbijten want vandaag zouden op bij Novica ongeveer 50 kippen geslacht worden door 4 personen.
Daar wij dat nog nooit hadden meegemaakt leek het ons wel best interessant om te zien.
In het begin was het best eng, iedere persoon had zijn eigen taak, de één voerde de kippen aan, de ander snee de koppen eraf en deed ze in heet water zonder kop, vervolgens gingen ze in een apparaat om geplukt te worden enz.
Met de lunch hebben we heerlijk vers gebraden kip gegeten met een rood wijntje erbij.
In de middag heeft Jannie de bus een beetje op orde gebracht, en ik heb het technisch gedeelte
(olie, water enz.) gecontroleerd en de ramen gewassen, want morgen (zaterdag) was het de bedoeling om weer verder naar het zuid-oosten te rijden.
We hoorde trouwens van Mark en Vesna via skype dat het op dit moment in Nederland een graad of 14 en regenachtig was, nou wij hebben niet te klagen hier in Servië want hier is het op dit moment zon en ong. 26 graden.
Jannie heeft nog even de was gedaan, en ik heb ondertussen de site met foto’s en reisverhalen
geüpdate.

8 oktober

Koffie gedronken met speciaal voor ons gemaakte taart (naam zijn we vergeten) door Rijeca, en om ± halfelf afscheid genomen van Novica en Rijeca zijn we vertrokken uit Milosevac.
Gisteren was het zon met 27 graden in Servië en het had daar ± 3 maanden niet geregend maar toen wij vertrokken begon het te spetteren en het regenen hield niet meer op en de temperatuur zakte naar ongeveer 7 graden.
Gereden naar de grens van Bulgarijë, wegenvignet gekocht, om vervolgens richting de hoofdstad Sofia te gaan, daar bij een immense supermarkt (ze verkochten daar zelfs autobanden) boodschappen gedaan, daarna een slaapplekje gevonden tussen flatgebouwen in de stad.

9 oktober

Bij het ontwaken was het gelukkig droog geworden, maar door het sombere weersbeeld en omdat het zondag was waren de meeste winkels gesloten dus hadden we ook geen trek om door de stad te wandelen. Tijdens de rit door de stad zagen we plotseling de wisseling van de erewacht bij een officieel gebouw, dus even een paar plaatjes geschoten.
We vonden het vreemd dat de auto’s die bij het verlaten van Turkije en bij het binnenkomen van Bulgarije aan de onderkant gedesïnfecteerd werden.
Na onze visums bij de Turkse grens gehaald te hebben verliep de rest van de grensformaliteiten behoorlijk vlot.
Na een paar uur waren we in de heksenketel Istanbul.
Midden in de stad aan de Bosporus vonden we een mooi plekje voor de nacht bij de vismarkt,
waarna we nog even in de zeer gezellige binnenstad hebben gewandeld.

10 oktober

Na het ontbijt keken we vanuit onze bus naar een viskraam op de markt en zagen de man een paar honderd visjes van de vorige dag op de stoep weggooien en na een paar seconden doken er een enorme hoeveelheid meeuwen op af en na tien tellen was de straat weer helemaal schoon.
We zouden een bezoek brengen aan het beroemde Topkapi museum van Istanbul, toen we de bus uitgingen begon het behoorlijk te regenen, slimme Jannie had 2 paraplu’s meegenomen van huis en die kwamen nu uitstekend van pas. Na een wandeling van ongeveer een kwartier kwamen bij het museum, en wij dachten dat het wel rustig zou zijn i.v.m. het naseizoen maar dat viel toch een beetje tegen, hele busladingen Italianen, Duitsers en natuurlijk het gele ras was uiteraard ook vertegenwoordigd. Na een paar uur in het museum met diverse gebouwen de boel bekeken te hebben zijn we weer door de stromende regen terug gewandeld door de oude binnenstad uiteraard raakte we de weg weer eens kwijt totdat we in een straatje met allemaal restaurantjes uitkwamen en toevallig een jongen van een eettentje tegenkwamen die ons de vorige avond naar binnen wilde lokken, nu waren we een gemakkelijke prooi, want we rammelde van de honger, door het slechte weer waren wij de enige klanten. Na het eten terug naar de bus waar we toch nog redelijk doorweekt aankwamen. Daarna hebben we de rest van de namiddag en avond als ontspanning wat leeswerk gedaan en even de dagverhalen bijgewerkt en gebroken onder de wol.

11 oktober

Na het ontbijt de man die het parkeerterrein schoonhield en onze bus zo’n beetje bewaakte wat muntgeld gegeven waar hij zéér blij mee was zijn we vertrokken. Na toch wel een redelijke zoekpartij door de heksenketel van de stad naar de zeer grote hangbrug over de Bosporus in Istanbul die Europa met Azië verbind reden we uiteindelijk tegen elf uur over de brug.
Na een stuk snelweg en na getankt te hebben bij een redelijk groot tankstation kregen we van de vriendelijke mensen daar koffie aangeboden en bij vertrek als cadeau nog twee poetsdoeken.
Vervolgens reden we over kleine weggetjes en door dorpjes, door een behoorlijk groot gebergte en nog even langs de weg wat groente te hebben gekocht voor het avondeten, waarna we in het dorp Nallihan aankwamen en naast een klein flatgebouwtje ons bivak hebben opgeslagen.

12 oktober

Vandaag veel regen gehad, we waren blij dat het af en toe droog was,
Door dorpjes gereden en een paar zigeunerkampen gezien, en voor de rest reisdag.
Voor het eerst uitgekeken naar een camping die we niet konden vinden en omdat de weg die we moesten nemen afgesloten was streken we neer in het dorpje Selime.
We vonden een perfecte plek voor ons bivak in een lokaal park, we waren gebroken dus zijn we om acht uur gestrekt gegaan.

13 oktober

Drie uur ’s-nachts werd er op de deur van de bus geklopt, Kees deed het rolgordijntje omhoog
en zag direct dat het niet de boeman was maar een politieauto met drie agenten waarvan één direct een schijnwerper op mijn slaapkop richtte, dus de deur open gedaan en gevraagd of ze Engels spraken, wat het geval was, uitgelegd dat we alleen daar waren om te slapen en de volgende ochtend weer zouden vertrekken, wat ze geen probleem vonden waarna we weer verder konden slapen. Na een heerlijk vervolg van de nacht werden we pas om 9 uur wakker.
In het park was nog een kraan aanwezig waar we de bus met drinkwater konden vullen.
Na het vertrek hebben we de grotten en rotsen van Cappadocië bekeken en hebben de kathedraal van Selime gezien.
Eindelijk zonnig weer, in de loop van de dag was het door de bergen op een hoogte van ± 2000 meter 7 graden, na een uurtje was het 27 graden.
In de stad Nigde tijdens de lunchpauze tussen flatgebouwen geprobeerd via een onbeschermd netwerk in te loggen op internet om onze bankzaken en email te regelen en uiteraard wat niet onbelangrijk was onze site te updaten maar het lukte niet, vervolgens Jannie achter de laptop en ik rijdend en bij het drukke verkeer vonden we een onbeveiligd netwerk, helaas bij een stoplicht waar wij gemaand werden weg te gaan, Kees zwaaien en uitleggen dat we pas over “vijf” minuten zouden vertrekken, zo gezegd zo gedaan, duurde uiteraard Turkse vijf minuten, maar het lukte en dat was het belangrijkste.  
Na een tijdje zuid-oost te hebben gereden zijn we via een hele grote stad Adana vlakbij de Middellandse zee naar een Fiat dealer gegaan, want Kees kijkt regelmatig de olie en de rest van de vloeistoffen na, en vanochtend vond hij dat het nivo van de remvloeistof en van de stuurbekrachtigervloeistof  aan de lage kant was. Dat hebben ze daar netjes bijgevuld en tevens de ruitenwisservloeistof, toen Kees vroeg wat het moest kosten zeiden ze dat is service, dus verbaasd reden we weg, duidelijk géén Nederland.
Doorgereden naar het plaatsje Ceyhan waar we in een restaurantje de avonddis hebben genoten en vervolgens vlakbij een slaapplek vonden bij een brug en rivier.

14 oktober

Vertrokken uit Ceyhan zagen we langs de kant van de weg een “Hollandse” molen staan maar gek genoeg met palmbomen in de buurt, dus een plaatje waard.
Langs de meeste dorpsweggetjes maar vooral in de bergen in Turkije staan waterplaatsen al dan niet met een kraan, waar je zuiver water kan tanken. Bij zo’n punt zijn wij gestopt waar Kees het water bijvulde en Jannie was bezig de voorruit schoon te maken, toen er een vrachtwagenchauffeur aankwam met een spuitbus met spul en een oude krant en hij ging voor ons het hele raam schoonmaken, en zonder wat te zeggen vertrok hij weer.
We arriveerden eerder bij de grens van Syrië als gedacht. Er moesten vier dingen geregeld worden, het verkrijgen van visums, het afsluiten van een WA verzekering, het betalen van dieselbelasting en het importeren van de bus, dus heel wat tijdrovend werk aan de winkel.
Jannie parkeerde de bus, terwijl Kees de diverse kantoortjes in en uitging, bij de eerste vraag of we een visum konden verkrijgen zij de ambtenaar nee, maar even met hem gepraat te hebben was dat probleem over. Het geheel en tig stempels later duurde ongeveer 1½ uur.
Na een paar keer naar een camping gevraagd te hebben bleek dat de mensen dat fenomeen niet kenden. Doorgereden naar de eerste stad in Syrië genaamd Aleppo, waar we tegen donker aankwamen en toen in een zijstraat  van een doorgaande weg zijn gaan staan omdat het er vrij rustig uitzag. We zouden even naar de doorgaande winkelstraat gaan wandelen en toen zagen we dat we bij een militaire basispost stonden, ons toch maar even gemeld dat we daar bleven slapen, om in de nacht niet gewekt te worden voor een eventuele controle.
De militairen vonden het totaal geen probleem, en zouden een oogje in het zeil houden.
Na de wandeling kwamen we terug en stonden er vier mannen bij de bus waarvan er één (zijn naam was Mehmet) vloeiend Engels sprak en dat was toch wel prettig. Na een hele tijd met hem als tolk voor de andere drie gesproken te hebben zijn hun huiswaarts gekeerd en zijn wij gaan pitten.

15 oktober

Na het ontbijt op zoek naar een tankstation (Aleppo is een behoorlijke stad) waar men diesel verkocht, na diverse keren gevraagd te hebben spraken we eindelijk een man die Engels sprak, en die stelde voor hem met de auto door de stad te volgen dan zou hij ons wel naar een tankstation brengen, daar aangekomen schrokken we ons rot er stond een rij autobussen en kleine vrachtauto’s/busjes waar wij ons bij aansloten, Kees uitgestapt naar het tankstation gelopen en gevraagd of er met  Visa of met dollars betaald kon worden, dollars was geen probleem, maar het kon nog wel een paar uur duren voor dat wij aan de beurt waren, want het was een soort zondag en het tanken begon pas om 10 uur, en we hebben er twee over gedaan, en nog iemand gezien die voor zijn beurt ging en er een vechtpartij ontstond. Toen we vol zaten was het opnieuw een gevecht om er uit te komen, want er stond inmiddels een tankwagen naast ons die de diesel kwam brengen. Met behulp van één van de medestanders zijn we Aleppo uitgereden naar Damascus waar we tegen het eind van de middag aankwamen.

Een zéér grote gezellige stad van ong. 5 miljoen inwoners.
Op zoek naar een hotel maar het was een hels gevecht op de bus ergens te parkeren. Eindelijk een plekje gevonden toen lopend de zéér
gezellige stad in gegaan, we konden niet zo snel een hotelletje vinden, toen maar in een mooi restaurant heerlijk wat gegeten. Hierna besloten we toch maar weer naar ons eigen hotelletje onze bus te gaan om te gaan slapen.

16 oktober

Ontbijt met muziek, even verderop was een militaire kapel aan het oefenen voor een parade.
Een heel leuk gesprek gehad met een militair in burger met stengun, hij verzocht ons om geen foto’s te maken dus Jannie ging met de verrekijker de boel bekijken maar kreeg even later het verzoek deze óók op te bergen. Na de ceremonie kwam de man ons nog bedanken voor het begrip. 
Zoals wij het hebben gezien en ervaren was er géén enkele sprake van enig militair optreden of gevaarlijke situatie, de meeste mensen die wij hadden gesproken waren erg vriendelijk en
behulpzaam, behalve in het verkeer dan zijn het beesten.
Hierna zijn wij uit Damascus vertrokken op weg naar Jordanië.

Vervolg van de reisverhalen, klik in het menu op het volgende land.