Jordanië

16 oktober

Vanochtend zijn wij uit Damascus vertrokken op weg naar Jordanië, en het kwik liep inmiddels op tot een graad of 30. We kwamen om ong. 11 uur bij de Syrische grens waar wij met een douanebeambte een discussie hadden over het feit dat we “uitrijbelasting” van 22 dollar voor 2 personen moesten betalen, maar we kwamen er niet onderuit.
Een andere ambtenaar wilde Kees voor die tijd al 20 dollar afhandig maken, maar kon onmogelijk verklaren waarvoor, dus helaas geen centjes voor de man.
Daarna Jordanië in over het hoofd van een douaneambtenaar die in een soort smeerput stond
om de onderkant van de bus te beloeren. Vervolgens het hele formaliteiten protocol afgehandeld en konden we na kwart over één Jordanië in. Doorgereden tot de hoofdstad Amman en daar in een woonwijk op een parkeerterreintje bivak gemaakt, omdat er in het spitsverkeer geen doorkomen aan was.

17 oktober

We wilden toch nog een dagje in Amman blijven dus gingen in de verkeerschaos wederom een poging doen om een hotel te vinden, we hadden de moed opgegeven, en kochten nog even vers brood toen er een taxichauffeur stopte en ons vroeg of hij ev. kon helpen, hij wist wel een goed hotel of we hem maar wilden volgen na uiteraard de prijs afgesproken te hebben,
Na een wilde rit door het drukke verkeer kwamen na een half uur bij het hotel terecht.
Ingecheckt naar de kamer gegaan vervolgens de was gedaan, en heerlijk gedoucht.
Vervolgens naar de oude binnenstad gelopen waar het bijzonder druk was, daar een zéér dure broek voor Kees gekocht compleet met mooie riem voor wel acht euro,
Vervolgens heerlijk gegeten in een restaurant met een wel erg laag plafond.
Daarna wilden we lopend terug naar ons hotel maar we bleven zoeken, Jannie had op het laatste moment bij het verlaten van het hotel een kaartje met adresgegeven in het Arabisch van de balie meegenomen, dit aan een taxichauffeur gegeven en die bracht ons gelukkig in een mum van tijd terug.
In de lounge van het hotel hadden ze draadloos internet dus bankzaken, mail en site bijgewerkt.

18 oktober

Vertrokken uit ons hotel in Amman, aangekomen buiten de stad op het platteland waar we totaal de weg kwijt raakten en de landweggetjes waren dusdanig stijl, dat we een paar keer probeerden met de éérste versnelling omhoog te gaan wat absoluut niet lukte, de bus achteruit

laten zakken en weer terug van waaruit we gekomen waren. Na enige tijd zoeken kwamen we uit op de weg langs de Dode Zee in zuidelijke richting.

Plotseling hoorde Jannie een sissend geluid aan haar kant, en bleek de rechterachterband lek te zijn. In een temperatuur van omstreeks 30 graden in een half uur het wiel verwisseld.

Na weer vertrokken te zijn zagen we een fietser met bepakking rijden, gepasseerd en gestopt.

De man kwam uit Zwitserland, en we boden hem een kopje thee aan, en hij vertelde dat we

naar de plaats Dana moesten gaan want daar zou een mooi natuurreservaat zijn waar we konden slapen. Doorgereden door een behoorlijk hoge bergkam, in de plaats Dana aangekomen een mooie plek gevonden om te slapen.

19 oktober

Gewekt door de belletjes van schapen met herder, en na het ontbijt kwamen tot onze verbazing wéér 2  fietsers aanrijden met bepakking en bleken óók uit Zwitserland te komen.

Gezellig met de jongens thee in de bus gedronken, en zij vertelden dat ze ook naar de plaats Wadi Musa onderweg waren om één van de zeven wereldwonderen van Petra te bezichtigen.

In  Wadi Musa aan gekomen vonden we een prachtig stekkie op een parkeerplaats vlakbij Petra. Daarna te voet even gaan verkennen wat de mogelijkheden voor de volgende dag waren. Vervolgens naar het stadje gewandeld en op de terugweg een restaurantje gevonden om te eten. Onderweg terug naar de bus werden we geroepen door een Nederlandse man die we gesproken hadden in het hotel in Amman, hij nodigde ons uit om met zijn vrouw in de tent waar zij zaten wat te komen drinken. Na een gezellige avond liepen we met z’n vieren richting de bus waar vlakbij hun hotel was.

20 oktober

Na een toegangskaartje te hebben gekocht troffen we het want er was ook een groep Nederlandse toeristen net voor ons naar binnen gegaan die een Engels sprekende gids hadden maar tevens iemand die het geheel voor de rest van de groep in het Nederlands vertaalde.

Het was een gezellige groep en ze vonden het geen bezwaar dat we ons bij hen aansloten.

We hadden er geen spijt van want we vonden de uitleg zéér interessant. Na ongeveer 2 uur

zijn we weer op ons zelf verder gegaan. We moesten 800 treden die ongeveer 2000 jaar geleden waren uitgehakt beklimmen om het hoogste punt te bereiken, en ook daar vonden we bijzondere uitgehakte monumenten en graftombes uitgehakt in de rotsen.

Boven gekomen kwamen we de twee mensen tegen waar we de avond daarvoor wat mee hadden gedronken.

Op de weg naar beneden kwamen we één van de twee Zwitsers ook tegen, hij vertelde dat zijn maat ziek in het hotel lag. Na 8¾ uur gelopen en geklauterd te hebben kwamen we gebroken bij de uitgang, toen de bus opgezocht om even 2 uurtjes te gaan pitten om weer een beetje mens te worden. Daarna gegeten onze verslagen en foto’s bijgewerkt en gaan slapen.

21 oktober

Voor ons vertrek uit de plaats Wadi Musa bij Petra eerst op zoek naar een internetcafé, alles opgestart bleken we een versleten Arabisch toetsenbord te hebben, dit probleem werd na enige tijd opgelost omdat er een klant binnen kwam die Engels sprak en kon uitleggen dat het toetsenbord moest worden omgewisseld. Onze internetzaken gedaan en weer verder gegaan naar de plaats Wadi Rum. Daar aangekomen kwamen we in contact met een jongeman die ons mee naar zijn huis nam om thee te drinken, om ons vervolgens een overnachting met eten en ontbijt in een bedoeïnentent in de woestijn met een rit in een landrover om diverse bezienswaardigheden te bekijken aan te bieden. Na eerst onze banden zachter te zetten moeste we een jeep volgen die bestuurd werd door een jochie van 11 jaar, na enige tijd werd het stuur overgenomen door de oudere jongeman toen wij het kamp bijna gehaald hadden kwamen we in eens in het zand vast te zitten, na enige verwoede pogingen ons vlot te trekken wat niet lukte, zijn we lopend naar het kamp door gegaan. Daar hebben we de avond maaltijd gebruikt, waarna wij in het aarde donker met behulp van het licht van het fototoestel en de telefoon van Jannie, de bus hebben teruggevonden.

22 oktober

Na het ontbijt vertrokken voor een tour van twee uur met de vergane jeep van Kahlid door de woestijn, hetgeen voor ons een geheel nieuwe ervaring was, ook met deze jeep kwamen we vast te zitten in het zand en mochten wij duwen. We werden behoorlijk door elkaar geschud mede door de ongeveer 30 jaar oude veerring.
Na de rit waar we toch wel enorm van hebben genoten wederom geprobeerd om de bus vlot te trekken, wat na diverse verwoede pogingen niet lukte, waarna Kahlid zijn vriend met een zwaardere 4x4 optrommelde, die ons in no time eruit trok.
Vertrokken naar de havenstad Aqaba om een boot te boeken  om met de bus over te steken naar Egypte. Daar aangekomen een banden bedrijf gezien om onze lekke band te laten repareren, hetgeen natuurlijk uitliep op 2 nieuwe banden voor de helft van de Nederlandse prijs. Gegeten en een plekje voor de nacht gevonden.

23 oktober

Na ontbijt zijn we naar het stadscentum gegaan wat aan het water ligt om te gaan zoeken naar een boekingskantoor om een ticket te kopen voor ons en de bus om de Golf van Aqaba over te steken naar Egypte. We werden door een taxichauffeur aangesproken en die heeft ons eerst naar het boekingskantoor gebracht, daar hebben we de tickets gekocht en vervolgens zijn we op aanraden van de chauffeur naar de ambassade van Egypte gegaan om daar onze visums voor Egypte te regelen, daar kregen we te horen dat we de paspoorten na ong. 2½ uur weer konden ophalen. Daarna ons door de chauffeur naar de binnenstad laten brengen om wat boodschappen te doen, en met hem afgesproken dat hij ons over 2 uur zou komen ophalen om de paspoorten bij de ambassade te halen. De man was keurig op tijd, eerst weer naar de ambassade, vervolgens terug om de bus op te halen en toen onder zijn begeleiding naar de haven. Bij de haven hebben alle uitreis douane formaliteiten afgehandeld. Tijdens het wachten op de boot troffen we een Engelse jongen en een Fins stel die aan het backpacken waren waar we koffie mee hebben gedronken in de bus. Tijdens het inchecken en bomcontrole van de bus ging er iets mis want wij bleken één formulier niet te hebben, dus terug naar het douanekantoor terwijl de boot op punt stond te vertrekken, bij het kantoor bleken ze het formulier van de bus per ongeluk te hebben vergeten af te geven aan ons met een rot gang terug naar de boot gereden, bleek er weer een stempel van de bommen controle te missen, Jannie toonde een foto die zij had gemaakt van de controle, maar ze waren onverbiddelijk, dus weer met een rotgang terug gereden naar de bommencontrole waar Jannie eruit sprong voor de gewraakte stempel, weer met een rot gang terug met de bus waar we uiteindelijk het ruim in mochten rijden. Na ong. 2½ uur varen op het enorme schip waar we op het bovendek in de buitenlucht zaten waar het warmer was maar met lekker veel wind dan in de ruimte met airco beneden.

Klik op de titel van deze pagina om te reageren.