Vroeg opgestaan, maar géén Yusuf, dus naar zijn huis gegaan, en zagen Mark nog op de hoek staan wachtend op zijn truck, Yusuf met kapmes bij ons in de bus gestapt en gaan met die banaan. Het traject was erger als wij ons konden voorstellen, er waren hele stukken weggeslagen bij de laatste regenval. Onderweg zijn we diverse keren vast komen te zitten, waarna hij ons met zijn kapmes en een breekijzer en een schep iedere keer weer los wist te krijgen. Onderweg rende hij soms honderd meter vooruit om de moeilijkheid van het traject te bekijken en ons te piloteren naar het goede gedeelte. Op een bepaald punt werd er in het diepe spoor wat de vrachtwagens hadden gemaakt een boomstronk en takken neer gelegd, en werd er een paserende truck gevraagd er overheen te rijden om voor ons de boel te pletten. Na een tijdje in een dorp onderweg de stalen beschermplaat onder de motor een bout aan laten lassen want door de aanraking met grote stenen was die losgebroken. Na 13 uur !!!! rijden, met een enorm gemiddelde van 9,7 km per uur werd het langzaam donker (Yusuf wilde de volgende nederzetting bereiken om de nacht door te brengen), reden we ons weer vast, en waren we door ons zelf met al onze middelen niet meer los te krijgen, een tegenliggende 4 weel drive Toyota Landcruizer heeft ons toen uit de shit getrokken, en Yusuf ging in het donker onder de auto liggen om het sleeplint te verwijderen, en wij zagen duizenden torren en andere insecten over de aarde lopen, sommige zaten in zijn haar, wij hebben eerst de beesten van hem afgeveegd en toen de bus in.
15 december
Vroeg in de morgen toen het nog schemerig was hoorden we hyena’s huilen. Toen wij nog in ons bed lagen ging Yusuf zachtjes naar buiten om honderd meter verderop het traject te controleren. Na het ontbijt gingen we weer met frisse moed verder. Tot nu toe het meest in de eerste versnelling en soms in de tweede. In ene zei Yusuf dat we moesten stoppen, en bleken we een lekke band te hebben, met vereende krachten binnen een kwartier het wiel verwisseld konden we weer verder. Onderweg kwamen we diverse dieren tegen waaronder springbokken, een hyena en een vos. Plotseling ramde onze onderkant wederom op een behoorlijke steen, waardoor onze bodem beschermplaat onder de motor weer een bout afbrak waardoor deze enorm veel lawaai ging maken door résonatie. Tegen de avond (we hadden vanaf de grens inmiddels 250 km !!! over klei, zand greffel en losse stenen gereden) kwamen we na 12 uur rijden met een slakkengang in de geboortestad Marsabit van Yusuf aan. Hij ging bij familie slapen en wij in een straatje in de buurt.
16 december
In de ochtend eerst het wiel van de lekke band weggebracht om de band te laten repareren, vervolgens naar een “garage” om de bout aan de bodem beschermplaat te laten lassen, wat een paar uur ging duren, daarna wat boodschappen gedaan en het reservewiel weer opgehaald, getankt en vertrokken voor het volgende gedeelte van “The Road Trough Hell”. Veel trucks die we onderweg tegenkwamen stopten, want de meeste waren kennissen van Yusuf, en vaak vroeg hij aan hen hoe het laatste gedeelte waar zij over hadden gereden de conditie was.
En als we gepasseerd werden door een truck, kwam er soms zoveel stof vrij dat wij alle roosters en ramen moesten sluiten, en de eerste minuten soms niets meer zagen.
Na een gevecht van diverse uren kwamen we aan het eind van de middag een paar mensen tegen die mee wilden rijden naar hun dorp een 30 km verderop, het waren twee meisjes en een krijger van in volle oorlogstooi van de “Rendile” stam, ze namen plaats in onze bus en de krijger kon communiceren met onze Yusuf, en die vertaalde het voor ons in het Engels. De krijger vond het gek te rijden in een rijdend huisje. Toen Yusuf een foto van hem maakte die Jannie tijdens het rijden voor hem afdrukte waar hij een hele tijd gebiologeerd naar zat te kijken, keek hij of hij water zag branden, en dacht hij dat Jannie kon toveren. Tegen donker kwamen we in het dorp aan van de lifters, waar we hen af zetten. En waarna we een plek toegewezen kregen van het dorpshoofd om te mogen slapen. Zoals gewoonlijk waar we ook stoppen tientallen belangstellende mensen die ons bekijken en het rijdende huisje willen zien, en ook de landkaart op de bus is een enorme trekker, want we hebben met een watervaste pen onze tot nu toe afgelegde route er op getekend. Jannie heeft nog even een warme maaltijd voor ons en Yusuf gemaakt, waarna we om een uur of negen gebroken onder de wol kropen.
17 december
Vertrokken voor het laatste gedeelte van het traject, wat achteraf 382 km !!! bleek te zijn met een gemiddelde van onder de tien km. per uur. Onderweg diverse dieren gezien waaronder een groep zebra’s. De laatste 30 km bestond voor het grootste gedeelte uit zand en kilometers vreselijk wasbord. Aangekomen in Merile, het laatste dorp voordat het Goddelijke asfalt begon, wat water en frisdrank ingeslagen. Gekeken bij de plaatselijke mensen waar we werden aangesproken of we niet even een geit wilden kopen voor de kerst, wat we natuurlijk weigerde. Als we betaalden mochten we nog wel een foto van de krijger met de geit maken. Na Yusuf de diverse foto’s en het filmpje van hem te hebben laten zien en hem een vergoeding voor zijn werk te hebben gegeven. En tevens gaven we hem nog een paar souvenirs en namen afscheid. Na enig nadenken zei hij dat hij nog enige kilometers met ons mee wilde rijden naar de volgende stad waar hij meer mogelijkheden had om met een vrachtwagen terug naar zijn woonplaats te gaan. Na ong. 20 km ging onze linker achterband aan flarden. Yusuf sprong uit de bus en ging wederom met een rotgang aan de slag samen met ons. Na een kwartiertje reden we weer en zagen we een vrachtwagen uit tegenovergestelde richting komen, wij stopten, Yusuf sprong met zijn zwaard uit de bus en klom bovenop de vrachtwagen, zwaaide en ging weer 382 km non stop terug naar zijn woonplaats aan de grens, we zagen hem in de verte nog zwaaien, en hij verdween uit ons leven. Bij de eerstvolgende politie controlepost in de stad Baria vroegen wij of we daar de nacht mochten doorbrengen wat ze wel leuk vonden.
18 december
Vertrokken richting Nairobi de hoofdstad van Kenia wat nog ongeveer 300 km was. Voor een koffie pauze zijn we in het gebergte “Mount Kenia” gestopt, en daar was tevens de evenaar. In de loop van de middag kwamen we aan in Nairobi. Na een pittige zoekpartij in het zéér intensieve verkeer (in Kenia is het linksrijdend!!) waar we op een bepaald moment drie kwartier op een kruising muurvast stonden kwamen we aan op de campsite “Jungle Junction” , gelegen in de stad met een Duitse eigenaar. We werden hartelijk welkom geheten door Luc en Sara, Tammi de Zuid Afrikaanse, Hélène en Tonnis, Mark en de rest van de overlanders. Er was ook een koppel Japanners die met de motor 18500 km onderweg waren van uit Japan.
19 december
Na het ontbijt zag Jannie dat de vrouw van een rolstoeler emmeren om de voorband van haar man z’n rolstoelfiets te repareren en zei toen tegen kees dat hij moest vragen of hij kon helpen. Het was een Frans koppel waarvan de man een dwarslaesie 20 jaar geleden had opgelopen bij rugby, en zij waren van Zuid Afrika op de terugreis, zei reisden al 16 jaar met de auto zo af en toe naar andere continenten. Ze waren maar wat blij dat Kees de band kon repareren. De rest van de dag eerst de was laten doen, de dagverslagen weer bijwerken, wat kleine onderhoud dingen aan de bus en verder relaxen.
20 december
Gezamelijk internetten op de campsite.
Zo wie zo een relaxdag op de campsite. We waren van plan om de site een update te geven, maar met onze laptop konden we absoluut niet op internet komen, omdat de laatste keer in Addis Abeba ik met alléén met een dongel op internet kon heeft Mark de Zwitser iets aan de instellingen van onze laptop verandert. Iedereen op de campsite gevraagd of zij de instellingen weer goed konden zetten, maar nee hoor. In de loop van de dag zagen we een koppel Nederlandse overlanders, Adri en Regina uit Harderwijk die de dag ervoor aan waren gekomen, en hem gevraagd, en in drie minuten toverde hij het boeltje weer goed. Dus eindelijk konden we de site weer bijwerken en de foto’s er op plaatsen. Onze gasfles was leeg
21 december
In de loop van de morgen met de taxi naar de andere kant van Nairobi gereden om een aan/uit
schakelaar zien te bemachtigen. Deze schakelaar die het aan en uit zetten van de blower in de bus regelt, was in Aswan in Egypte vervangen, maar was door hitte verbrand en werkte dus niet meer. Na van de ene naar de andere onderdelen winkel gestuurd te zijn kwamen we bij een sloperij terecht, waar de man het gewenste onderdeel binnen 10 tellen had gevonden. Teruggekomen op de campsite deze geïnstalleerd, en nog diverse andere kleine dingen aan de bus gedaan. Daarna op internet de site een update gegeven en onze digitale kerstwens verstuurd.
22 december
Boodschappen in een super modern winkelcentrum gedaan. De kerstsfeer was hier óók aanwezig, want er was op de achtergrond muziek van Bing Crosby te horen. Er was hier van alles te koop, tot Hollandse kaas aan toe. Twee kilometer teruggelopen met volle boodschappen tassen. Het was de bedoeling om een uur of één te vertrekken, maar ons reservewiel waar de band nog van aan flarden was, was nog niet van een andere band voorzien, terwijl wij hem al de vorige dag hadden afgegeven, dus moesten we daar nog op wachten. Toen we wilden afrekenen, bleek de beheerder een pauze te hebben tot drie uur.
Na afgerekend te hebben vertrokken in de richting van een wildpark genaamd “Amboseli National Park”. Het eerste stuk ging over een asfaltweg hetgeen vlug opschoot, daarna ong. vijftig kilometer over een wasbordweg met graffel. Toen het donker werd werden we voorbij gereden door twee mannen op een motor. Toen zij stopten vroegen we aan hen hoe ver het nog was, wat wij veel te ver vonden om in het donker af te leggen. Wij vroegen hen of we op hun terrein konden overnachten. Het bleek een door Koreaanse mensen geleide missiepost te zijn. Wij waren zéér verbaasd, daar het inmiddels half negen in de avond was en we bij een kerk aankwamen waar ong. nog 300 kinderen aanwezig waren. Na aan de leiding van het project te zijn voorgesteld zijn we gaan slapen.
23 december
Na het ontbijt kwam de leiding onze bus van binnen bekijken en hebben wij een pakketje afgegeven bestaande uit schrijfgerij wat Kees van zijn vaste kapper “De Barbier” uit Hoorn had meegekregen. Daarna hebben we nog een wandeling over het terrein gemaakt. Wij zagen dat de kinderen hun eigen kleding aan het wassen waren. We hoorden en zagen dat de kinderen intern waren en dat iedereen aan het werk was. Na afscheid genomen te hebben vertrokken naar het wildpark, waar we om ong. half elf aan kwamen. Daar hebben we een rondrit door het wildpark gemaakt, daar het low seeson was, waren er zéér weinig toeristen.
Amboseli wildpark Kenia.
We hebben diverse dieren kunnen spotten, o.a. olifanten, struisvogels, zebra’s, nijlpaarden, diverse soorten springbokken, wrattezwijnen en diverse mooie exotische vogels. De nacht hebben we in een zeer klein dorpje net buiten de toegangspoort van het wildpark doorgebracht.
24 december
Voor het vertrek hadden we een gezellig gesprek met een Massai genaamd Saitoti en een verkoopster Teresa. Na een foto van hun te hebben gemaakt, afgedrukt en afgegeven te hebben zijn we vertrokken voor 50 km over een graffel/wasbord traject. Aangekomen in het grensplaatsje Namanga hebben we eerst wat boodschappen gedaan, toen onze tank vol met diesel, om vervolgens de grens formaliteiten te regelen.
